سفر به بورسا

فلسفه ای که برای اسم کوهستان گفتند بسیار برایم جالب بود. پس از صرف یک ناهار تاریخی در آنجا، دوباره حرکت کردیم. تا استانبول شهرهای بسیاری بود که باید از آنها می گذشتیم. شهرهایی مانند سیواس، آماسیا، مرزیفون، بولو، ساکاریا و ایزمیت. در طول این مسیر با مهدی غرق صحبت بودیم تا اینکه رسیدیم به ده کیلومتری ساکاریا. مهدی گفت اینجا مانند سه راهی است که به تمام مناطق در ترکیه راه دارد. چون هنوز سفارش بار نرسیده و معلوم نیست از کجا بارگیری خواهیم کرد باید تا معلوم شدن وضعیت همین جا بمانیم.

ناچار دو شب در استراحتگاه بزرگی به نام هامیتلی ماندیم. شبیه ما ترانزیتهای بسیاری هم آنجا توقف کرده بودند تا وضعیت باری شان مشخص شود. صبح روز اول که بیدار شدم دیدم جایی است بسیار مدرن و زیبا. دستشویی هایی هم داشت که از منازل ما ایرانی ها تمیز تر بودند. همینطور که در محیط زیبای آنجا قدم میزدم مهدی مرا برای خوردن ناهار صدا زد. پس از ناهار یکباره چشمم به دو نفر راننده افتاد که زل زده بودند به من. پرسیدند تو حنیفه پور هستی؟ گفتم بله. گفتند ما از هم محلی های شماییم. خوب که دقت کردم فهمیدم آنها را در کودکی دیده ام. باهم دست دادیم و عکسی یادگاری گرفتیم سپس در حالیکه مهدی برایمان چای تدارک می دید به صحبت نشستیم.

شهر کوچک اینه گول



بعد از استحمام و بارگیری، از اینه گول حرکت کردیم. بالای گردنه ای سرسبز مهدی برای خرید میوه پیاده شد. پس از آن نیز ساعتی در مرکز خرید بوزویوک توقف کردیم. جای فوق العاده زیبایی بود به همین خاطر عکسهایی هم در آنجا گرفتم.  

آقا مهدی در حال خرید میوه:


مرکز خرید بوزویوک مابین اینه گول و اسکی شهر

کم کم وارد مسیر اسکی شهر به آنکارا شدیم. نزدیک آنکارا مهدی چند بسته سیگار را که با خودش از ایران آورده بود با شخصی معامله کرد. آنکارا سومین پایتخت خارجی بود که من پس از تفلیس و ایروان قدم در آن می گذاشتم. تا آن شب هرگز آنکارا را ندیده بودم. می توانم بگویم آنکارا شهر عجایب بود. کلانشهری زیبا که فقط باید تماشایش می کردی و حسرت می خوردی. همینطور که از خیابانهایش می گذشتیم چشمانم از شگفتی خیره مانده بود. مهدی پرسید الان چه احساسی داری؟ گفتم هرگز نمی دانستم آنکارا تا این حد مدرن و زیباست. بخدا اگر اینجا کاری کوچک برایم پیدا می شد هرگز با تو به ایران برنمی گشتم.